DĄB SZYPUŁKOWY Quercus robur obw. 364 cm.
Jednym z piękniejszych drzew w parku przy ul. J. Goyki jest okaz dębu, który rośnie w pobliżu skarpy. Ale nie tylko dlatego warto do niego podejść. Warto, bowiem tuż za tym drzewem rozciąga się w kierunku wschodnim widok prawie taki sam jak niegdyś – widok na rozległą przestrzeń w kierunku wód Zatoki Gdańskiej.
Drzewo jest okazałe, jest świadomie zachowaną i zaadaptowaną w kompleks parkowy pozostałością rodzimego zadrzewienia tego terenu. Takiej rodzimej roślinności jest w parku wiele. Już opisano najstarszy dąb rosnący na podjeździe przed willą. Jest on „seniorem” wśród pozostałych zatem jest to dowodem na pieczołowite zachowywanie starszych i młodszych przedstawicieli pierwotnej zieleni przez właściciela nowo nabytej posiadłości. Brawa do właściciela a także dla jego ogrodnika!
Na przykładzie parku przy ul. J. Goyki można dowiedzieć się jak niegdyś zważano na walory lokalizacji posiadłości. Nie tylko pod względem wykorzystywania zalet „zielonych” ale także związanych z możliwością obserwacji otaczającego krajobrazu. Współczesne zagęszczanie terenów mieszkaniowych i wykorzystywanie każdego fragmentu przestrzeni, jest skutkiem i ceną jaką się dzisiaj płaci na postępującą urbanizację. I tak już zostanie. Pozostaje dbanie o najbliższe otoczenie, wprowadzanie nowej zieleni tam gdzie to możliwe i szanowanie zastanych resztek czy reliktów zieleni pozostałej po poprzednich formach zagospodarowania. Każda forma dawnej zieleni może i winna być adaptowana – podobnie jak przez pierwszego właściciela posesji przy ul. J. Goyki. Bierzmy z niego przykład a wszystkie zachowane drzewa odwdzięczą się ciesząc oczy mieszkańców Sopotu.
W tym kontekście, warto zastanowić się nad zapisami w miejscowych planach zagospodarowania przestrzeni dla wybranych przestrzeni Sopotu, tu: dla obszaru, który jeszcze zachował możliwości dalekiego widoku i wglądu w otaczający krajobraz Zatoki Gdańskiej.
opracowała Bogna Lipińska
